имела

Nov 30, 2017, 2:06 PM

Poetry » Love

335 1 0

Успеав да те оставам
во некое минато свршено време
и да не треперам по твоето име
сега ја трошам скапата бела хартија
мастилото се истура
а мислата ми е слободна и вечна
но само дланката што твори
остана мала налик на дете
а во неа гранче имела
за среќа
за секој од нас
за животот што врви.

Want to read more?

Join our community to get full access to all works and features.

имела

Want to read more?

Random works