имела

30 nov 2017, 14:06

Poesía » De amor

314 1 0

Успеав да те оставам
во некое минато свршено време
и да не треперам по твоето име
сега ја трошам скапата бела хартија
мастилото се истура
а мислата ми е слободна и вечна
но само дланката што твори
остана мала налик на дете
а во неа гранче имела
за среќа
за секој од нас
за животот што врви.

Свързани произведения

Comentarios

Por favor, acceda con su perfil, para poder hacer comentarios y votar.

имела

Свързани произведения

Comentarios

Propuestas