30 nov 2017, 14:06

имела 

  Poesía » De amor
339 1 0
Успеав да те оставам
во некое минато свршено време
и да не треперам по твоето име
сега ја трошам скапата бела хартија
мастилото се истура
а мислата ми е слободна и вечна
но само дланката што твори
остана мала налик на дете
а во неа гранче имела
за среќа
за секој од нас
за животот што врви.

Искате да прочетете повече?

Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.

© Sanja Atanasovska Todos los derechos reservados

Propuestas
: ??:??