2 min reading
23. Октомври. 2018год.
"Животът минава покрай мен подобно на пейзаж, наблюдаван от прозореца на движеща се кола. Дишам, храня се и спя, както преди, но не виждам в живота си цел, която да ме накара да участвам активно в него. Просто се нося по течението, подобно на писмата, които ти пиша. Не знам къде отивам, нито кога ще стигна там. Дори и сега поглеждам неволно през рамо и те викам. Пиша ти това писмо и се питам кога ще престане всичко това - и дали изобщо ще престане.", Никълъс Спаркс, "Писмо в бутилка"
Бяха изминали 5 години, откакто сърцето ми беше разбито на милиарди парченца и разпръснато из Вселената... 5 години, в които се губех и се намирах, за да се загубя още повече. И всеки път, когато бях на дъното на чашата, и се намирах в отражението на поредната бутилка се питах: "Кога ще спре да боли?!" ...
Болката... онова остро усещане за предателство, самота, изневяра, неразбиране и загуба. Тя е толкова силна и пареща понякога, че изтръпваш под нея парализиран за всичко друго около ...
Want to read more?
Join our community to get full access to all works and features.
Log in
Sign Up