5.05.2007 г., 20:58 ч.

РАЗГОВОР 

  Поезия
797 0 8
Мамо, виж, слънцето ме закача
и се смее на ожулените ми колене.
И то като мен, по цял ден ако скача,
ще има двеста рани поне...
Кажи му, моля те, да не пече сърдито.
Да поиграем на зайче с парче стъкло...
Виж го, зад облака се скри без да пита.
И аз ще се скрия! Хей зад това листо.
Когато погледне, ще види, че мен ме няма.
Какво е да нямаш приятел ще разбере.
Аз искам, мамо, когато порастна голяма,
да имам едно красиво, слънчево дете. ...

Искате да прочетете повече?

Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.

© Валентин Йорданов Всички права запазени

Предложения
: ??:??