20 апр. 2008 г., 11:24

Демонът на поета 

  Поэзия » Философская
541 0 7


Демонът на поета


Поете малък, де ти е душата?
Разядена, кървяща, сляпа...
Отдай се пак на суетата,
не и отнемай свободата.

Поете, да са твойте сили?
Нали стихът ти ще променя?
Къде са тез’ дечица мили,
които песента подемат?

Поете, де ти е сърцето,
което трябваше света да брани?
Къде е чистото око, което
изгаряше ме в грозни рани?

...

Лъжецо, мамел си ме дълго,
но имам още много време
да те изтрия в черни сълзи
и да отхвърля твойто бреме.

© Нико Ников Все права защищены

Комментарии
Пожалуйста, войдите в свой аккаунт, чтобы Вы могли прокомментировать и проголосовать.
Предложения
: ??:??