Прастара светеше луната,
прастара беше любовта –
загадъчна и непозната,
докосна моята душа.
И две очи последвах само,
едно сърце, една мечта.
Потърсих силното ти рамо
и исках да те разбера.
Но вятърът отнесе в мрака
диханието на нощта
и образът любим изчезна
за чувствата ми не разбра. ...
Искате да прочетете повече?
Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.
Вход
Регистрация