ІХ
От конския тропот разбуден
селяшкият взор заблестял.
Еничер самотен, прокуден
под стряха от буря се сврял.
Измокрен до кости, заблъскал
с юмруци на портата пак.
Със свито сърце се прекръстил
бай Пано, с фенера дал знак.
Вратата си тежка отворил,
юздата на коня поел. –
Какво друго можел да стори ...
Искате да прочетете повече?
Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.
Вход
Регистрация