Нощта бездънна,
шумно-мълчалива,
звуци на тишина
в душите разлива.
Дъждът отмива по Раковски
разпилени човешки души.
Просяк привично протяга ръка,
а листът безразлично мълчи.
В залата градска Лика и Генко
с нас споделят картини.
Есента се маскира
на умираща пролет, ...
Искате да прочетете повече?
Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.
Вход
Регистрация