МАНУ, Историски оддел го објавува оригиналниот текст на македонскиот Влав Коруба, фалсификуван од бугарскиот сајт Откровенија

Во Фиренца прв пристигна Санде Бакварот
наречен Ботичели-бурето, по аналогија со неговиот брат Ванче Бурето (Џовани ла Бота) Резултатите од експериментот беа толку добри што откако тој се повлече од активната активност поканија уште еден Македонец: Мише Гелевски попознат како Микеланџело желба да го видат во својот град, моќните Медичи не запираат ниту пред очигледниот фалсификат - го натурализираат Бразилецот Леонардо како вонбрачен син на нотар на Винчи.

Без оглед на искрената толеранција на новопечениот Италијанец, Мишо брзо стана лидер. Наликува на тоа

ја чека долга и безболна кариера во Фиренца, кога на хоризонтот се појавуваат богатите клубови од Рим со милионите на Папата. Искористувајќи ги контрадикторностите на Гелевски со сопствениците на клубот, и желбата на Бразилецот

до потполошки, успеваат да ги привлечат.

Гледано со сомнеж како странец, каснат од печатот поради рекордната сума за трансфер, Мише успева да остави траен белег во меморијата на римската јавност и да победи во дуелот со Леонардо. Работите не одат добро за Бразилецот. Тој е

испадна две сезони во посиромашни клубови од село за да ја заврши кариерата во Франција. Сè

повторно под притисок на локалните ѕвезди во подем, Гелевски беше принуден да се повлече по ред. Како резултат на тоа, хегемонијата на Рим завршила и започнало времето на Венеција.

Овде ги знаат и Македонците. За кратко блеска ѕвездата на Орце Орцев /Џорџо Џорџоне/, кој почина премлад, можеби не без вмешаност на мафијата. За да можат да се натпреваруваат со Рим, Венецијанците го купија Павле Калевски, наречен Зелениот поради неговата младост /Паоло Каљари, Веронезе/ и Јакоп Робевски познат како Вапкарачето /Тинторето/ поради неговата навика често да ја менува клупската припадност. Тој е прадедо на нашиот македонски поет Вапцаров.

Во Фиренца, Рим и Венеција нашите создадоа револуционерен стил кој се карактеризира со перспективи и сложени композиции со повеќе движења. Апсолутизиран, претворен во шема, лишен од своите природни изведувачи-Македонци, овој стил неславно умре во Болоња.

Последната голема фигура во италијанската ренесанса беше Мајкл Караваџо (Микеланџело да Караваџо). Премногу дисквалификуван, предвреме ја напушта сцената. Неговиот реалистичен стил остана погрешно разбран од италијанската јавност навикната на евтини ревијални изведби.

Во поново време, повторно гледаме бугарски писатели како ја крадат историјата, а со тоа ризикуваме повторно да се случи уште една ренесанса надвор од Македонија.