1 дек. 2009 г., 17:05
(Не се паникьосвай.
Това е от онези стихове,
които са проза с транслации
на новия ред до безкрайност.
Онези, които ти толкова мразиш.)
Скърцат усилено пантите
на клепачите ми.
Искам да се събуждам до теб.
Още малко и ще повярвам,
че съм сляпа, роботизирана кучка.
Столовете изтърбушват дъната си,
когато просто ми хрумне ...
Искате да прочетете повече?
Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.
Вход
Регистрация