Δημήτρης Μητροπάνος - Ρόζα

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ' στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Димитрис Митропанос - Роза

Устните ми - пресъхнали и жадни
търсят в асфалта вода,
минават покрай мен колелета,
а ти ми казваш, че ни чака буря
и ме дърпаш към влажно кабаре.

Вървим заедно по един и същ път,
но ходовете ни са разделени,
обикаляме в омагьосан град
и вече не искам да знам какво търсим,
достатъчно е да ми дадеш две целувки.

Играеш си с мен в ролетката и ме губиш
в една ужасяваща приказка,
глас на насекомо е сега гласът ми,
животът ми е катерещо се растение,
разсичаш ме и ме хвърляш в празнотата.

Как нуждата става история,
как историята става мълчание,
какво ме гледаш, Роза, вцепенено,
прости ми, че не разбирам,
какво казват компютрите и цифрите.

Любима моя от въглен и сяра,
как те промени така времето,
минават покрай нас колелата
и аз сред мъглата и дъжда
спя на рамото ти сънен.

Как нуждата става история,
как историята става мълчание,
какво ме гледаш, Роза, вцепенено,
прости ми, че не разбирам,
какво казват компютрите и цифрите.