имела

Nov 30, 2017, 2:06 PM

Poetry » Love

258 1 0

Успеав да те оставам
во некое минато свршено време
и да не треперам по твоето име
сега ја трошам скапата бела хартија
мастилото се истура
а мислата ми е слободна и вечна
но само дланката што твори
остана мала налик на дете
а во неа гранче имела
за среќа
за секој од нас
за животот што врви.

Свързани произведения

Comments

Please sign in with your account so you can comment and vote.

имела

Свързани произведения

Comments

Random works