Само нощем Небето проглежда
... и само нощем по жиците неми,
издъхват ноти ненаписани.
Те остават в кръвта на поеми,
които така са били орисани.
И само нощем сълзите на нищото
свирепо се стичат. И гордо.
Издебнали пак следите на тихото
пришиват моретата с корда.
... и само нощем Небето проглежда,
въздишки отхапва от ранени облаци.
Душата тежи като тонове сажда,
изгубила Бялото в хлъзгави делници.
12 февруари 2019 г.
Посветено на Пантелис Пантелидис
Хотите прочитать больше?
Присоединяйтесь к нашему сообществу, чтобы получить полный доступ ко всем произведениям и функциям.
© Анахид Демирова Все права защищены ✍️ Без помощи ИИ
