Житен клас
Приведен клас съм, натежал
със пшенично зърно зряло,
в житейски жътви оцелял
на синора между двата свята.
Поклаща ме при порив вятъра,
в междата полегнали безредно
виждам овършаните приятели,
а до мен пораснало бяло цвете.
В омая поемам нежен аромат,
обич възкресява моето стъбло,
но стрък бръшлян ме изпреварил,
обгърнал вече сътвореното от Бог.
Как искам силен вятър
да ме наведе,
бялото си цвете да докосна и
целуна за последно,
пък после зърна ми да разпръсне
във полето,
нека да израснат нови класове!
Искате да прочетете повече?
Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.
© Валентин Василев Всички права запазени
