Шепти ми, поете, шепни...
За изгубената младост,
за пролетни цветя,
за малко тиха радост
в тая сенчеста земя.
Шепти ми, поете, шепни...
За слънце незалязващо,
за обич без предел,
за лунни нощи,
които от луната си отнел.
И подарил си ми ги
шепнещо, без дъх,
а аз дори не съм разбрала
и така нелепо
себе си на друг предала.
Шепни ми...
за прежните молитви,
които си мълвял без глас
колко много, Боже,
в един последен валс...
© Свобода All rights reserved.