И е сълзица
И е бяло, до болка е бяло.
Как прилича на детство, на снежен човек.
Там, във времето, дето е спряло
и оглежда навярно безкрайно за теб.
И е тихо, до болка е тихо.
Как прилича на плач, остаряла асма
и се мъчи, като мене да вика,
а не може – тя толкова, много сама.
И е мъчно, до болка е мъчно.
Как прилича на рани от стъпки по път.
И навярно била съм и сръчна,
днес ги връзвам, а все кървят, все кървят.
И е студено, до болка студено.
Как прилича на голата стая без ключ.
И мълчи, и в очите боде ме.
Ослепяла съм, мамо, гласа ти дочух.
И е спомен, до болка си спомням.
Как прилича на зима, снежинки, шейна.
Как да стана сълзица отронена
изтърколена там, по студена страна...
Искате да прочетете повече?
Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.
© Ани Монева Всички права запазени
