Забрави ме
че не знаеш какво се крие там,
там е моето сърце и моята душа
и следи от разбити мечти в пепелта.
Под кревата не поглеждай ти,
че не знаеш колко ме боли,
че разби сърцето ми и стъпка го на прах,
че забрави ме като отминал блян,
забрави сякаш никога не съм била там.
Под кревата не поглеждай ти,
дето са играчките ти стари,
с които не играеш вече
и като тях ме ти забрави.
Спи спокойно, скъпи мой,
но под кревата не поглеждай,
обичам те и искам те щастлив,
макар че за теб съм вече само спомен сив!...
© Мила Костова All rights reserved.
