Някакви вятърни мелници…
Дон Кихот и пажът му Санчо
ги броиха – няколко пъти,
там, на поляната.
Броиха техните ветрени махове.
Дон Кихот, качен връз стремето на своя
стар, уморен Росинант, размахваше
упорито ръце.
(Днес дори доспехите
му се сториха твърде тежки.)
Бяха поели вода.
И брои си – мах след мах, подир мах... ...
Искате да прочетете повече?
Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.
Вход
Регистрация