Прераждане
Магиите са за нещо недостъпно.
Ръцете на тила си ще кръстосам
и слепешката ще последвам твойте стъпки.
Но пак ще се родя. Във безметежност.
Метежното поставя куп предели.
Мъка, скръб и болка - само тежест,
която с други трябва да споделяш.
Но пак ще разцъфтя. След черен облак.
Всеки дъжд нахрани ме с чупливост.
Непознати устни с тайнствена парола
само от това не стават сиви.
Но няма да е днес. Видях звездите.
И нямаше спектакъл. Нито огън.
Нали когато те оставят диря,
отиват да потърсят дух при Бога?
И няма да умра от леден вятър.
Нито от куршум. Топя патрони.
Не би могла във бяс дори земята
със бунт за мъст от теб да ме прогони.
Ала след време в някой свод ще се разпръсна,
до безкрайност премалял под зли окови.
Но с пирони във душата ще възкръсна,
поискал пак да сетя твойта обич...
© Валери Шуманов All rights reserved.
може би просто хората остават без думи като прочетат стихотворението ти! ( както се случи и с мен