Содомитски разказ
До мокрите мраморни стени
на старата църква
в спазми
тялото ми
си почива.
(Като сянката на купола
под могъщото небе.)
Смее се в гробна молитва
и с очи блеснали -
заровени в мишите дупки
край зида.
Аз обичам Бог.
Но всяка взаимност
е като анатема
в аванс.
© Стоян All rights reserved.
Но ти си знаеш...преполагам.